Fotoalbum » Natuurmomenten » Blauwe reiger, eet een kikker, Doornvlak
Blauwe reiger, eet een kikker, Doornvlak
Ardea cinerea
Copyright © Jan Vink
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Blauwe reiger, eet een kikker, Doornvlak
Wetenschappelijke naam: Ardea cinerea
Wie deze foto ziet, moet bijna denken: “Die kikkers op het Doornvlak; zij springen zomaar in de snavel van een reiger”. Niets is minder waar. Eigenlijk gaat er wel een soort van lijdensweg aan vooraf. De kikkers waren deze ochtend een geliefd onderdeel op het menu van de twee aanwezige reigers, het paartje grote zaagbekken (Mergus merganser) en een zwarte kraai (Corvus corone corone). Het motto: “Eten en gegeten worden”, blijft in de natuur natuurlijk volop van kracht.
Deze reiger pikte de kikker met een snelle hap van de snavel uit het water. Het onfortuinlijke diertje spartelde in eerste instantie behoorlijk tegen. Hierdoor viel de kikker een aantal keren terug in het water om vervolgens weer doodleuk aan een poot, bij de kop of op een andere wijze door de reiger opgevist te worden. Op enig moment zat de kikker echt klem tussen de beide snavelhelften, maar dan wel achterstevoren. Zo kon deze prooi echt niet naar binnen. De kikker werd enigszins opgeworpen om uiteindelijk met de kop voorwaarts naar binnen gewerkt te worden. Dankzij de techniek kan ik meerdere opnames na elkaar maken, waarmee ook juist dit moment vastgelegd kon worden. Van een eventuele vrijwilligheid van des kikkers kant was geen enkele sprake, zo kan ik jullie verzekeren.
Begin mei heb ik van grotere afstand een blauwe reiger kunnen fotograferen, die een best wel forse woelrat (Arvicola amphibius) als ontbijt naar binnen werkte. Van reigers is bekend, dat zij behoorlijk grote prooidieren kunnen eten. Naast vissen en kikkers worden ook vaak zoogdieren genuttigd. Muizen, ratten, mollen en soms ook een konijn glijden soms met de nodige moeite door de lange hals van een reiger naar binnen. Indien nodig wordt het dier gewoonweg even een tijdje onder water gehouden, zodat het tegenspartelen vanzelf stopt. Daarnaast gaat een kleine volwassen vogel of een pulletje (jong vogeltje) er bij een reiger ook wel in.
De natuur is hard; wij weten het allemaal. De menselijke emotie eigenlijk ook. De aaibaarheidsfactor van een dier speelt een belangrijke rol bij het wel of niet erg vinden als een prooi door een roofdier of “rover” gevangen en gegeten wordt. Kinderen reageerden in een wat verder verleden bij een aflevering over biotopen, via een videovertoning, op de televisie erg geschokt op het vangen van een jong konijn (Oryctolagus cuniculus) door een havik (Accipiter gentilis) . “Ahh, wat zielig!”, was de niet geveinsde verontwaardiging. Daarop pauzeerde ik het afspelen en stelde de vraag wat de kinderen 's avonds waarschijnlijk zouden gaan eten. “Aardappelen en groente.”, was toen nog het meest voorkomende antwoord. “En wat erbij?”, was mijn volgende vraag. Bij de meesten bleek er toch ook wel een stukje vlees op het bord te komen. “Ahh, wat zielig!”, was daarop mijn reactie. Wij hebben er natuurlijk nog wel even een goed gesprek over eten en gegeten worden in de natuur aan vastgeknoopt en ook juist over het nut daarvan voor het voortbestaan van alle soorten.
Foto gemaakt op: 02-04-2011
Afmeting: 3576x2384 pixels / 30,28x20,18 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma: 8
Focuslengte: 500 mm.
Sluitertijd: 1/1000
ISO: 200
Statief: Piepschuimbolletjeszak op rand.
Wetenschappelijke naam: Ardea cinerea
Wie deze foto ziet, moet bijna denken: “Die kikkers op het Doornvlak; zij springen zomaar in de snavel van een reiger”. Niets is minder waar. Eigenlijk gaat er wel een soort van lijdensweg aan vooraf. De kikkers waren deze ochtend een geliefd onderdeel op het menu van de twee aanwezige reigers, het paartje grote zaagbekken (Mergus merganser) en een zwarte kraai (Corvus corone corone). Het motto: “Eten en gegeten worden”, blijft in de natuur natuurlijk volop van kracht.
Deze reiger pikte de kikker met een snelle hap van de snavel uit het water. Het onfortuinlijke diertje spartelde in eerste instantie behoorlijk tegen. Hierdoor viel de kikker een aantal keren terug in het water om vervolgens weer doodleuk aan een poot, bij de kop of op een andere wijze door de reiger opgevist te worden. Op enig moment zat de kikker echt klem tussen de beide snavelhelften, maar dan wel achterstevoren. Zo kon deze prooi echt niet naar binnen. De kikker werd enigszins opgeworpen om uiteindelijk met de kop voorwaarts naar binnen gewerkt te worden. Dankzij de techniek kan ik meerdere opnames na elkaar maken, waarmee ook juist dit moment vastgelegd kon worden. Van een eventuele vrijwilligheid van des kikkers kant was geen enkele sprake, zo kan ik jullie verzekeren.
Begin mei heb ik van grotere afstand een blauwe reiger kunnen fotograferen, die een best wel forse woelrat (Arvicola amphibius) als ontbijt naar binnen werkte. Van reigers is bekend, dat zij behoorlijk grote prooidieren kunnen eten. Naast vissen en kikkers worden ook vaak zoogdieren genuttigd. Muizen, ratten, mollen en soms ook een konijn glijden soms met de nodige moeite door de lange hals van een reiger naar binnen. Indien nodig wordt het dier gewoonweg even een tijdje onder water gehouden, zodat het tegenspartelen vanzelf stopt. Daarnaast gaat een kleine volwassen vogel of een pulletje (jong vogeltje) er bij een reiger ook wel in.
De natuur is hard; wij weten het allemaal. De menselijke emotie eigenlijk ook. De aaibaarheidsfactor van een dier speelt een belangrijke rol bij het wel of niet erg vinden als een prooi door een roofdier of “rover” gevangen en gegeten wordt. Kinderen reageerden in een wat verder verleden bij een aflevering over biotopen, via een videovertoning, op de televisie erg geschokt op het vangen van een jong konijn (Oryctolagus cuniculus) door een havik (Accipiter gentilis) . “Ahh, wat zielig!”, was de niet geveinsde verontwaardiging. Daarop pauzeerde ik het afspelen en stelde de vraag wat de kinderen 's avonds waarschijnlijk zouden gaan eten. “Aardappelen en groente.”, was toen nog het meest voorkomende antwoord. “En wat erbij?”, was mijn volgende vraag. Bij de meesten bleek er toch ook wel een stukje vlees op het bord te komen. “Ahh, wat zielig!”, was daarop mijn reactie. Wij hebben er natuurlijk nog wel even een goed gesprek over eten en gegeten worden in de natuur aan vastgeknoopt en ook juist over het nut daarvan voor het voortbestaan van alle soorten.
Foto gemaakt op: 02-04-2011
Afmeting: 3576x2384 pixels / 30,28x20,18 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma: 8
Focuslengte: 500 mm.
Sluitertijd: 1/1000
ISO: 200
Statief: Piepschuimbolletjeszak op rand.
