Fotoalbum » Natuurmomenten » Verschroeide aarde en den, bij Vogelmeer, na duinbranden, Staatsboswachterij Schoorl
Verschroeide aarde en den, bij Vogelmeer, na duinbranden, Staatsboswachterij Schoorl
Copyright © Jan Vink
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Verschroeide aarde en den, bij Vogelmeer, na duinbranden, Staatsboswachterij Schoorl
Voor heet eerst sinds de duinbranden van afgelopen zomer en herfst ben ik naar Schoorl gereden. Niet specifiek om de schade in ogenschouw te nemen of te fotograferen, maar meer om dit gebied weer eens te doorkruisen. Je kunt helaas bijna niet om de aangerichte schade heen. De onverlaat of onverlaten, die deze branden heeft of hebben gesticht, hebben veel unieke natuur om zeep geholpen. In mijn ogen zijn dit onbegrijpelijke acties en de daders hebben dringend hulp nodig. Beseft men zich wel, dat er ook veel mensenlevens op het spel hebben gestaan? Ik denk daarbij dan aan: wandelaars, fietsers, brandweerlieden, boswachters, vrijwillige brandbestrijders en zeker ook bewoners van omringende dorpen?
Aan de westkant van het Vogelmeer was de verwoesting duidelijk zichtbaar. De majestueuze den in het midden van deze foto is geheel verbrand; getuige de gele, afgestorven naalden. Tussen en achter de berkjes is de verschroeide aarde zichtbaar. Meer naar het noorden in het terrein is de schade nog vele malen groter. Doodzonde!
Of de houtige begroeiing opnieuw uit zal lopen; alleen de tijd zal het leren. Sommige struiken en bomen zullen het komende voorjaar zeker nog leven tonen, maar een heleboel groen zal echt verbrand blijken te zijn. Grassen zijn de eerste planten die hun groene puntjes door de as heen laten priemen. Het duin zal al snel weer een groen uiterlijk krijgen. Voordat jonge bomen en struiken (zaailingen) hun volle omvang bereiken, zijn wij alweer heel wat jaren verder. Het gezegde: “Boompje groot, plantertje dood”, gaat echt wel op.
De natuur is flexibel en veerkrachtig en zal zich zeker herstellen, maar de verbrande bomen, planten en dieren zullen niet meer terugkomen. Soortgenoten zullen hun plaats zeker innemen, zodat het over een aantal jaren lijkt alsof er niets is gebeurd. Sporen van het leed wat is aangericht zullen dan alleen nog voor echte speurders zichtbaar zijn. Tijd heelt alle wonden; zo heet het tenminste. De herinnering aan deze zinloze branden, waarvoor vele mensen huis en haard moesten verlaten om geëvacueerd te worden; de angst die dit alles met zich meebracht, zal vele “littekens” in het geheugen van heel veel mensen achtergelaten hebben.
Het zicht op deze verwoesting is voor mij een zeer pijnlijk natuurmoment. Het liefst één om zo snel mogelijk te vergeten, maar kunnen wij dat ooit echt?
Foto gemaakt op: 28-12-2009
Afmeting: 2736x3648 pixels / 23,16x30,89 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma: 8
Focuslengte: 50 mm.
Sluitertijd: 1/80
ISO: 200
Statief: Manfrotto tripod
Voor heet eerst sinds de duinbranden van afgelopen zomer en herfst ben ik naar Schoorl gereden. Niet specifiek om de schade in ogenschouw te nemen of te fotograferen, maar meer om dit gebied weer eens te doorkruisen. Je kunt helaas bijna niet om de aangerichte schade heen. De onverlaat of onverlaten, die deze branden heeft of hebben gesticht, hebben veel unieke natuur om zeep geholpen. In mijn ogen zijn dit onbegrijpelijke acties en de daders hebben dringend hulp nodig. Beseft men zich wel, dat er ook veel mensenlevens op het spel hebben gestaan? Ik denk daarbij dan aan: wandelaars, fietsers, brandweerlieden, boswachters, vrijwillige brandbestrijders en zeker ook bewoners van omringende dorpen?
Aan de westkant van het Vogelmeer was de verwoesting duidelijk zichtbaar. De majestueuze den in het midden van deze foto is geheel verbrand; getuige de gele, afgestorven naalden. Tussen en achter de berkjes is de verschroeide aarde zichtbaar. Meer naar het noorden in het terrein is de schade nog vele malen groter. Doodzonde!
Of de houtige begroeiing opnieuw uit zal lopen; alleen de tijd zal het leren. Sommige struiken en bomen zullen het komende voorjaar zeker nog leven tonen, maar een heleboel groen zal echt verbrand blijken te zijn. Grassen zijn de eerste planten die hun groene puntjes door de as heen laten priemen. Het duin zal al snel weer een groen uiterlijk krijgen. Voordat jonge bomen en struiken (zaailingen) hun volle omvang bereiken, zijn wij alweer heel wat jaren verder. Het gezegde: “Boompje groot, plantertje dood”, gaat echt wel op.
De natuur is flexibel en veerkrachtig en zal zich zeker herstellen, maar de verbrande bomen, planten en dieren zullen niet meer terugkomen. Soortgenoten zullen hun plaats zeker innemen, zodat het over een aantal jaren lijkt alsof er niets is gebeurd. Sporen van het leed wat is aangericht zullen dan alleen nog voor echte speurders zichtbaar zijn. Tijd heelt alle wonden; zo heet het tenminste. De herinnering aan deze zinloze branden, waarvoor vele mensen huis en haard moesten verlaten om geëvacueerd te worden; de angst die dit alles met zich meebracht, zal vele “littekens” in het geheugen van heel veel mensen achtergelaten hebben.
Het zicht op deze verwoesting is voor mij een zeer pijnlijk natuurmoment. Het liefst één om zo snel mogelijk te vergeten, maar kunnen wij dat ooit echt?
Foto gemaakt op: 28-12-2009
Afmeting: 2736x3648 pixels / 23,16x30,89 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma: 8
Focuslengte: 50 mm.
Sluitertijd: 1/80
ISO: 200
Statief: Manfrotto tripod
