Fotoalbum » Natuurmomenten » Zomereik, wond aan tak met callusvorming, Nationaal Park Zuid Kennemerland, Midden Heerenduinen.
Zomereik, wond aan tak met callusvorming, Nationaal Park Zuid-Kennemerland, Midden-Heerenduinen.
Quercus robur
Copyright © Jan Vink
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Zomereik, wond aan tak met callusvorming, Nationaal Park Zuid-Kennemerland, Midden-Heerenduinen.
Wetenschappelijke naam: Quercus robur
Look who's talking!
Aan de titel van deze film moest ik meteen denken op het moment, dat ik deze speling van de natuur zag.
Als bomen konden praten, hoeveel verhalen zouden zij dan te vertellen hebben? Dat is natuurlijk geheel afhankelijk van hun leeftijd en de standplaats. Eiken namen vroeger een belangrijke plaats in als het ging om speciale gelegenheden zoals bijvoorbeeld: als offerplaats, bij vieringen in het kader van een geloof, bij rechtspraak en daardoor soms ook bij executies. Deze boomsoort is het toonbeeld van onverzettelijkheid. De langzame groei, de hoge ouderdom die bereikt kan worden en vooral de imposante afmetingen, die een volwassen, vrijstaande eik kan bereiken hebben aan deze beeldvorming zeker mee geholpen. Daarnaast is en was eikenhout om zijn hoge duurzaamheid ook een gewilde houtsoort voor de meubelmaker en als bouwmateriaal.
Het was eigenlijk al weer te lang geleden, dat ik hier met de camera gewandeld heb. Het weer twijfelde heel erg: wel of geen zon! Boven een bospad reikte deze tak van de zomereik naar de overzijde van het pad. Dit lukte ruimschoots door de geringe breedte van het wandelterritorium.
Als door een magneet werd mijn blik naar de wond in de vork van de tak getrokken. Bomen zullen wonden altijd proberen te bedekken met een littekenweefsel. Dit wordt callus genoemd. De groei van dit weefsel gaat ook langzaam, maar uiteindelijk zou de hele wond bedekt moeten kunnen worden. Wonden zijn bij bomen, net als bij mensen, een invalpoort voor ziektenkiemen en sporen van schimmels.
Door de vorm van de wond en de callusvorming lijkt het net alsof er een mond is ontstaan. De “lippen” worden dus gevormd door het littekenweefsel.
Bomen kunnen natuurlijk niet praten. Het verhaal over het ontstaan van deze verwonding moet ik jullie dus schuldig blijven. Over de gevolgen voor deze eik op de langere termijn is ook niets zinnigs te vertellen; het kan alle kanten opgaan. De natuur bepaalt ook hier weer zelf!
De hoeveelheid licht maakte een langere sluitertijd noodzakelijk. Door het gebruik van het statief kon ik hiervoor kiezen en niet voor een veel hogere ISO-waarde. De ingebouwde image stabilizer hielp ook een handje mee aan dit uiteindelijke resultaat.
Foto gemaakt op: 22-12-2008
Afmeting: 3648x2736 pixels / 30,89x23,16 cm
Bestanden: tiff / jpeg / raw
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm, four-thirds
Diafragma: 10
Focuslengte: 137 mm.
Sluitertijd: 1/15
ISO: 250
Statief: Manfrotto tripod
Wetenschappelijke naam: Quercus robur
Look who's talking!
Aan de titel van deze film moest ik meteen denken op het moment, dat ik deze speling van de natuur zag.
Als bomen konden praten, hoeveel verhalen zouden zij dan te vertellen hebben? Dat is natuurlijk geheel afhankelijk van hun leeftijd en de standplaats. Eiken namen vroeger een belangrijke plaats in als het ging om speciale gelegenheden zoals bijvoorbeeld: als offerplaats, bij vieringen in het kader van een geloof, bij rechtspraak en daardoor soms ook bij executies. Deze boomsoort is het toonbeeld van onverzettelijkheid. De langzame groei, de hoge ouderdom die bereikt kan worden en vooral de imposante afmetingen, die een volwassen, vrijstaande eik kan bereiken hebben aan deze beeldvorming zeker mee geholpen. Daarnaast is en was eikenhout om zijn hoge duurzaamheid ook een gewilde houtsoort voor de meubelmaker en als bouwmateriaal.
Het was eigenlijk al weer te lang geleden, dat ik hier met de camera gewandeld heb. Het weer twijfelde heel erg: wel of geen zon! Boven een bospad reikte deze tak van de zomereik naar de overzijde van het pad. Dit lukte ruimschoots door de geringe breedte van het wandelterritorium.
Als door een magneet werd mijn blik naar de wond in de vork van de tak getrokken. Bomen zullen wonden altijd proberen te bedekken met een littekenweefsel. Dit wordt callus genoemd. De groei van dit weefsel gaat ook langzaam, maar uiteindelijk zou de hele wond bedekt moeten kunnen worden. Wonden zijn bij bomen, net als bij mensen, een invalpoort voor ziektenkiemen en sporen van schimmels.
Door de vorm van de wond en de callusvorming lijkt het net alsof er een mond is ontstaan. De “lippen” worden dus gevormd door het littekenweefsel.
Bomen kunnen natuurlijk niet praten. Het verhaal over het ontstaan van deze verwonding moet ik jullie dus schuldig blijven. Over de gevolgen voor deze eik op de langere termijn is ook niets zinnigs te vertellen; het kan alle kanten opgaan. De natuur bepaalt ook hier weer zelf!
De hoeveelheid licht maakte een langere sluitertijd noodzakelijk. Door het gebruik van het statief kon ik hiervoor kiezen en niet voor een veel hogere ISO-waarde. De ingebouwde image stabilizer hielp ook een handje mee aan dit uiteindelijke resultaat.
Foto gemaakt op: 22-12-2008
Afmeting: 3648x2736 pixels / 30,89x23,16 cm
Bestanden: tiff / jpeg / raw
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm, four-thirds
Diafragma: 10
Focuslengte: 137 mm.
Sluitertijd: 1/15
ISO: 250
Statief: Manfrotto tripod
