Fotoalbum » Bomen » Beuk, met zwaar verstrengelde stammen, Rijsterbos, Gaasterland, Friesland
Beuk, met zwaar verstrengelde stammen, Rijsterbos, Gaasterland, Friesland
Fagus sylvatica
Copyright © Jan Vink
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Beuk, met zwaar verstrengelde stammen, Rijsterbos, Gaasterland, Friesland
Wetenschappelijke naam: Fagus sylvatica
Ik kan echt genieten van bomen; zeker als deze al wat ouder zijn en erg grillige vormen hebben aangenomen. Ik sta dan ook regelmatig stil bij zulke “woudreuzen” om letterlijk tegen ze op te kijken. Het klinkt wat zweverig, dat besef ik heus wel, maar ik vind er een weldadige rust van uitgaan. Verder is geen enkele boom, ook al zijn ze van dezelfde soort, gelijk en velen vertonen ook soms bizarre vergroeiingen.
Mijn archief doorspittend dook deze foto van een beuk weer eens op. Nog gemaakt met de Olympus E1. Op een mooie voorjaarsdag van het vorige jaar (2009) stuitten wij op deze op een bijzondere manier uitgegroeide beuk. Beginnend met één stam heeft deze boom zich al op vrij jonge leeftijd vertakt en er zijn sindsdien meerdere stammen de hemel gaan bestormen. De ontstane zijtakken hebben de verschillende stammen soms gekruist en zijn daar dan ook mee vergroeid geraakt; zelfs versmolten. Er is een doolhof aan takken ontstaan, die de stammen met elkaar hebben verbonden. Op de één of andere manier schijnen deze samensmeltingen voor deze beuk niet te “werken”.
Meerdere van de takken sterven af en laten zo wonden achter in de opgaande stammen. Hiermee wordt de boom kwetsbaar voor allerlei ziektekiemen, die een open gezette poort vinden om een aanslag te kunnen plegen op het leven van de beuk. Bacteriën en schimmels kunnen zich uitleven. Nu zal een gezonde beuk niet zo snel ondersteboven gaan van dergelijke aanslagen, maar een boom op een ongunstige plaats of die al verzwakt is, kan zo wel ten gronde gericht worden. Dit gebeurt dan in eerste instantie nog niet letterlijk, want een overleden boom ligt nog niet zomaar op de bosbodem. Er zullen gaandeweg takken afbreken en uiteindelijk zal een forse najaarsstorm het laatste zetje geven en de stam op zijn kant leggen. Ook daarna duurt het nog vele jaren voordat de natuur al het hout geschikt heeft gemaakt om als voedsel te dienen voor andere planten of bomen.
De beuk op deze foto is nog lang niet zover en wat mij betreft zal ik hem dan ook zeker nog eens opzoeken in het Rijsterbos. Ik zal er niet vreemd van opkijken, hoewel ik dat dan niet meer zelf kan constateren, als deze eerbiedwaardige (ook nu al) “woudreus” mij overleeft en wie weet ook nog wel generaties na mij. Het is de boom echt gegund.
Foto gemaakt op: 20-03-2009
Afmeting: 3072x4096 pixels / 26,01x34,68 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E1
Gebruikte lens: Sigma 14-45 mm., four-thirds
Diafragma: 14
Focuslengte: 14 mm.
Sluitertijd: 1/100
ISO: 100
Statief: Manfrotto tripod
Wetenschappelijke naam: Fagus sylvatica
Ik kan echt genieten van bomen; zeker als deze al wat ouder zijn en erg grillige vormen hebben aangenomen. Ik sta dan ook regelmatig stil bij zulke “woudreuzen” om letterlijk tegen ze op te kijken. Het klinkt wat zweverig, dat besef ik heus wel, maar ik vind er een weldadige rust van uitgaan. Verder is geen enkele boom, ook al zijn ze van dezelfde soort, gelijk en velen vertonen ook soms bizarre vergroeiingen.
Mijn archief doorspittend dook deze foto van een beuk weer eens op. Nog gemaakt met de Olympus E1. Op een mooie voorjaarsdag van het vorige jaar (2009) stuitten wij op deze op een bijzondere manier uitgegroeide beuk. Beginnend met één stam heeft deze boom zich al op vrij jonge leeftijd vertakt en er zijn sindsdien meerdere stammen de hemel gaan bestormen. De ontstane zijtakken hebben de verschillende stammen soms gekruist en zijn daar dan ook mee vergroeid geraakt; zelfs versmolten. Er is een doolhof aan takken ontstaan, die de stammen met elkaar hebben verbonden. Op de één of andere manier schijnen deze samensmeltingen voor deze beuk niet te “werken”.
Meerdere van de takken sterven af en laten zo wonden achter in de opgaande stammen. Hiermee wordt de boom kwetsbaar voor allerlei ziektekiemen, die een open gezette poort vinden om een aanslag te kunnen plegen op het leven van de beuk. Bacteriën en schimmels kunnen zich uitleven. Nu zal een gezonde beuk niet zo snel ondersteboven gaan van dergelijke aanslagen, maar een boom op een ongunstige plaats of die al verzwakt is, kan zo wel ten gronde gericht worden. Dit gebeurt dan in eerste instantie nog niet letterlijk, want een overleden boom ligt nog niet zomaar op de bosbodem. Er zullen gaandeweg takken afbreken en uiteindelijk zal een forse najaarsstorm het laatste zetje geven en de stam op zijn kant leggen. Ook daarna duurt het nog vele jaren voordat de natuur al het hout geschikt heeft gemaakt om als voedsel te dienen voor andere planten of bomen.
De beuk op deze foto is nog lang niet zover en wat mij betreft zal ik hem dan ook zeker nog eens opzoeken in het Rijsterbos. Ik zal er niet vreemd van opkijken, hoewel ik dat dan niet meer zelf kan constateren, als deze eerbiedwaardige (ook nu al) “woudreus” mij overleeft en wie weet ook nog wel generaties na mij. Het is de boom echt gegund.
Foto gemaakt op: 20-03-2009
Afmeting: 3072x4096 pixels / 26,01x34,68 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E1
Gebruikte lens: Sigma 14-45 mm., four-thirds
Diafragma: 14
Focuslengte: 14 mm.
Sluitertijd: 1/100
ISO: 100
Statief: Manfrotto tripod
