Fotoalbum » Vogels » Witte kwikstaart op paaltje van drijvende observatiehut in Zwanenwater
Witte kwikstaart op paaltje van drijvende observatiehut in Zwanenwater
Motacilla alba
Copyright © Jan Vink
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Witte kwikstaart op paaltje van drijvende observatiehut in Zwanenwater 3
Wetenschappelijke naam: Motacilla alba
Bij het eerste meer in het Zwanenwater kun je twee observatiehutten bezoeken. Er is een vaste, houten schuilhut aan de zuidkant en een metalen, drijvende hut aan de westzijde van het meer. Deze laatste is door een marinehelicopter ingevlogen, omdat vervoer over land onmogelijk was. Via een loopbrug over het moeras en een stuk water kun je de hut bereiken. De rietschermen, die de wandelaar aan het oog van de vogels moeten onttrekken, zijn vastgemaakt aan palen in de bodem van het meer. Om te voorkomen dat dit bouwwerk omvalt, hebben ze de palen met metalen draden verankerd aan palen, die in de bodem van het meer geslagen of gespoten zijn. De koppen van deze palen steken een stukje boven het wateroppervlak uit.
Op zo'n door algengroei groen uitgeslagen kop zat deze witte kwikstaart. Hij zat wat voor zich uit te simmen. De reden liet zich, volgens mij, niet zo moeilijk raden. Op de loopbrug had ik namelijk al een kapot eitje van een witte kwikstaart aangetroffen. Ik vermoedde dat dit het werk van een ekster of een andere kraaiachtige geweest moest zijn. Vervolgens hoefde ik niet lang te zoeken, want achter een informatiebordje in de observatiehut vond ik al snel het lege nest. De "rover" moet dit ook gemakkelijk gevonden kunnen hebben. Eksters zitten vaak op de uitkijk en observeren daarbij heel erg goed. De, op dat moment nog, gelukkige oudervogels hebben dit blijkbaar niet goed in de gaten en laten door hun activiteiten vaak een duidelijk visitekaartje achter. Een beetje oplettende ekster hoeft alleen nog maar aan de dis aan te schuiven.
Ik had het wel een beetje te doen met deze witte "kwik". Ik weet dat het niet goed is om menselijke emoties los te laten op processen in de natuur. Maar ... het zal je maar gebeuren; het nageslacht waar je hoopvol naar uitkijkt in een paar minuten verdwenen in een maag. Ik kan me de sippe bui dan ook heel goed voorstellen.
Foto gemaakt op: 25-05-2007
Afmeting: 2560x1920 pixels / 21,67x16,26 cm, 300 dpi
Bestanden: jpeg !
Camera: Olympus E1
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm, four-thirds
Diafragma: 9
Focuslengte: 500 mm
Sluitertijd: 1/125
ISO: 100
Statief: Monopod
Wetenschappelijke naam: Motacilla alba
Bij het eerste meer in het Zwanenwater kun je twee observatiehutten bezoeken. Er is een vaste, houten schuilhut aan de zuidkant en een metalen, drijvende hut aan de westzijde van het meer. Deze laatste is door een marinehelicopter ingevlogen, omdat vervoer over land onmogelijk was. Via een loopbrug over het moeras en een stuk water kun je de hut bereiken. De rietschermen, die de wandelaar aan het oog van de vogels moeten onttrekken, zijn vastgemaakt aan palen in de bodem van het meer. Om te voorkomen dat dit bouwwerk omvalt, hebben ze de palen met metalen draden verankerd aan palen, die in de bodem van het meer geslagen of gespoten zijn. De koppen van deze palen steken een stukje boven het wateroppervlak uit.
Op zo'n door algengroei groen uitgeslagen kop zat deze witte kwikstaart. Hij zat wat voor zich uit te simmen. De reden liet zich, volgens mij, niet zo moeilijk raden. Op de loopbrug had ik namelijk al een kapot eitje van een witte kwikstaart aangetroffen. Ik vermoedde dat dit het werk van een ekster of een andere kraaiachtige geweest moest zijn. Vervolgens hoefde ik niet lang te zoeken, want achter een informatiebordje in de observatiehut vond ik al snel het lege nest. De "rover" moet dit ook gemakkelijk gevonden kunnen hebben. Eksters zitten vaak op de uitkijk en observeren daarbij heel erg goed. De, op dat moment nog, gelukkige oudervogels hebben dit blijkbaar niet goed in de gaten en laten door hun activiteiten vaak een duidelijk visitekaartje achter. Een beetje oplettende ekster hoeft alleen nog maar aan de dis aan te schuiven.
Ik had het wel een beetje te doen met deze witte "kwik". Ik weet dat het niet goed is om menselijke emoties los te laten op processen in de natuur. Maar ... het zal je maar gebeuren; het nageslacht waar je hoopvol naar uitkijkt in een paar minuten verdwenen in een maag. Ik kan me de sippe bui dan ook heel goed voorstellen.
Foto gemaakt op: 25-05-2007
Afmeting: 2560x1920 pixels / 21,67x16,26 cm, 300 dpi
Bestanden: jpeg !
Camera: Olympus E1
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm, four-thirds
Diafragma: 9
Focuslengte: 500 mm
Sluitertijd: 1/125
ISO: 100
Statief: Monopod
