Fotoalbum » Paddenstoelen » Gele knolamaniet, landgoed Elswout

Gele knolamaniet, landgoed Elswout
Wetenschappelijke naam: Amanita citrina

Waarschuwing:
Het juist determineren van paddenstoelen is soms een lastig karwei. De namen van paddenstoelen gebruikt op deze site geven geen garantie op de juistheid van de determinatie. Vergissingen zijn mogelijk en kunnen soms verstrekkende gevolgen hebben!!!

De paddenstoelentijd is weer aangebroken en vandaag werd ik door het weer min of meer gedwongen daar maar eens gebruik van te gaan maken. Niet dat ik daar overigens enig bezwaar tegen heb ….. verre van dat!!! Paddenstoelen zijn veelzijdige en kleurrijke organismen en dus altijd een dankbaar onderwerp voor de lens.
De grauwe omstandigheden van vandaag maakten het wandelen op het landgoed eigenlijk wel sfeervol. Donkere bossen met wat lichtere plekken er tussendoor en leuke encounters met de vruchtlichamen van de schimmels. Het licht paste hier eigenlijk wel goed bij en verhoogde voor mij de herfstsfeer. En …. het bleef droog tot het moment, dat ik onderweg naar huis was.
De gele knolamaniet, zo heb ik al eens vermeld op deze site, is een familielid uit de amanietenfamilie. De meest tot de verbeelding sprekende telg uit deze club is natuurlijk de vliegenzwam. De meest dodelijke paddenstoel, de groene knolamaniet (Amaita phalloides), behoort hier ook toe. Deze is erg giftig!!  De gele knolamaniet is ook niet eetbaar vanwege enige toxiciteit. Ik kan het niet vaak genoeg schrijven: Laat ze lekker staan; verwarring is dan ook uitgesloten en ook anderen kunnen genieten van de pracht. Daarnaast zorgen de paddenstoelen voor de verspreiding van de sporen. De amanieten behoren tot de plaatjeszwammen. Aan de onderzijde van de hoed zijn met behulp van een spiegeltje de verticale lamellen zichtbaar. Hierin worden de sporen gevormd.
Deze paddenstoel stond op een vrij steile helling, waar door de regen van de afgelopen dagen het nodige aan bodemmaterialen vanaf was gespoeld. De lichte paddenstoel afgezet tegen de donkere ondergrond zorgde voor een behoorlijk contrast. Altijd lastig om de belichting dan zodanig te krijgen, dat er van beide “werelden” nog details zichtbaar blijven. Door de benodigde langere sluitertijd heb ik gebruik gemaakt van de zelfontspanner van de camera in combinatie met de anti-shock-functie. Hierbij wordt de spiegel van de camera eerder opgeklapt, waarna pas na enige seconden, zelf in te stellen, de foto echt gemaakt wordt. Dit maakt een statief een onmisbaar instrument. Ik fotografeer bijna niet meer zonder een statief, terwijl ik in het verleden van mening was, dat je de camera zelf wel stil kon houden. Deze dwaling heb ik inmiddels laten varen en uit ervaring geleerd, dat de kwaliteit van de foto's door de camera op een statief te plaatsen enorm vooruit gaat.
 

Foto gemaakt op:    01-10-2012
Afmeting:        3648x2736 pixels / 30,89 x23,16 cm; 300 dpi
Bestanden:        tiff / jpeg
Camera:         Olympus E3
Gebruikte lens:    Zuiko Digital ED 70-300mm 1:4.0-5.6
Diafragma:        14
Focuslengte:        141 mm.
Sluitertijd:        0,8 s
ISO:            200
Statief:        Manfrotto tripod