Fotoalbum » Landschap » Hoogspanningsmasten, in de polder, gezien vanuit Krommeniedijk

Hoogspanningsmasten, in de polder, gezien vanuit Krommeniedijk

Laat ik voorop stellen, dat wij Nederland veel te vol bouwen. Ik besef de noodzaak daarvan, want waar velen bij elkaar leven heb je ook veel ruimte nodig. Zuiver landschappelijk gezien slaan wij, in mijn visie, met z'n allen toch regelmatig de plank mis. Hierbij draait het dan ook vaak om de de “pegels”. Plat gezegd: “Het mag natuurlijk niet teveel kosten!”
Waar je in ons land ook kijkt; overal is de invloed van de mens op zijn omgeving zichtbaar en anders wel hoorbaar. Zelfs in onze natuurgebieden zijn de menselijke ingrepen in de leefomgeving van planten en dieren  waarneembaar. Onder het mom van natuurbehoud proberen wij de natuur naar onze hand te zetten. In veel gevallen lukt dit ook en soms moeten wij jammerlijk toegeven, dat de natuur zich niet in een keurslijf laat persen. Ogenschijnlijk goed doordachte plannen draaien dan op niets uit of sorteren niet het gewenste effect. Een goed voorbeeld hiervan is te zien in De Kerf bij Schoorl. De duinen werden hier met grote machines afgegraven, zodat de Noordzee bij hoog water, gelijk als in de Slufter op Texel, de achter de eerste duinenrij liggende vallei zou binnenstromen. Al vrij snel na de realisering van dit project wierp de natuur weer een wal van zand op, die nog steeds maar hoger lijkt te worden. Een mooi stuk nieuwe natuur is er wel ontstaan, maar de zee overstroomt de vallei nog maar hoogst zelden.
Voor onze energievoorziening zijn wij onder andere afhankelijk van opgewekte elektriciteit. Via kabels wordt deze elektriciteit naar onze woningen getransporteerd. In de bebouwde omgeving gebeurt dit ondergronds, maar waar grotere afstanden in de vrije ruimte overbrugd moeten worden, legt men een hoogspanningsnet bovengronds aan. De kabels worden aan de zogenaamde hoogspanningsmasten bevestigd. Deze op regelmatige afstand van elkaar geplaatste masten drukken nadrukkelijk hun stempel op het uitzicht wat ons geboden wordt. Ik vind dit heel vaak ontsierend, terwijl anderen het waarschijnlijk een mooi staaltje van menselijk vernuft zullen noemen. Alle visies op dit gebied mogen gelukkig geuit worden in ons democratische land.
De eerlijkheid gebied mij wel te bekennen, dat er momenten zijn waarop ik een blik op al dit staal de de daaraan bevestigde bekabeling wel kan waarderen. Ik mag dat zelfs wel inconsequent van mijzelf noemen, maar onder bepaalde omstandigheden leveren deze bouwsels in het landschap een fraaie aanblik op; zo ook vandaag! Veel dreigende wolkenluchten sierden het zwerk en een enkele keer vroeg ik mij werkelijk af: “Houd ik het wel droog!!??” Op een kleine hoeveelheid spetters na is mij dat ook nog gelukt. In de verte heb ik het wel zien regenen en ook de zon liet zich door het wolkendek lang niet overal tegenhouden. Regensluiers, stroken met zonlicht en grijze wolken “vochten” met elkaar om voorrang boven de polder. De weiden werden in het volle licht gezet en hierdoor glinstert ook het natte riet aan de rand van de waterplas. Zelfs de dichtstbijzijnde masten lijken fel op te lichten. Niet door hun eigen getransporteerde elektriciteit, maar de door de gratis geleverde groene zonne-energie. Is dit duurzaamheid in optima forma?

Foto gemaakt op:     05-11-2012
Afmeting:        3648x2736 pixels / 30,89x23,16 cm
Bestanden:        tiff / jpeg
Camera:         Olympus E3
Gebruikte lens:    Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma:        18
Focuslengte:        162 mm.
Sluitertijd:        1/60
ISO:            200
Statief:        Manfrotto tripod