Fotoalbum » Vogels » Smienten, rustend, Krommeniedijk

Smienten, rustend, Krommeniedijk
Wetenschappelijke naam: Anas penelope

Eenden zijn van die heerlijk koddige vogels. Koddige vind ik precies het juiste woord ervoor. Deze watervogels zijn, puur kijkend naar hun bouw, eigenlijk wel een beetje lomp te noemen. Op het land waggelen eenden er lustig op los, maar in of op het water komt hun volle gratie eigenlijk goed tot hun recht.
De mannen, bij eenden noemen wij hen woerden, zien er in hun bruidskleed op hun paasbest uit. De kleuren spatten er bijna letterlijk vanaf. Bij de ene eendenman wat meer uitbundig en bij een andere soort meer geraffineerd en subtiel, maar mooi ….... De vrouwen worden als het om de kleur gaat vaak verguisd. Men vindt ze te gewoontjes. Ik vraag mij dan ook werkelijk af of mensen die zo over eendenvrouwen denken deze dames wel eens goed bekeken hebben. Eenvoudige kleursetting in slechts enkele tinten van geel naar lichtbruin tot donkerbruin, maar mooi …... Het enig kleurrijke onderdeel aan de veren van een vrouwtjes eend vormen de spiegels in beide vleugels. In rust zie je deze zelden, maar in de vlucht of tijdens het poetsen willen de meiden nog wel een tipje van de sluier op lichten. Iedere eendensoort heeft zo zijn eigen kleur van gevederte in de spiegel. Deze veren maken deel uit van de slagpennen. Deze spiegel vormt voor ons vogelliefhebbers een determinatiekenmerk om de verschillende eendenvrouwen uit elkaar te kunnen houden.
Dankzij de weinig opvallende kleuren zijn de vrouwen de aangewezen partner om het nageslacht groot te mogen brengen. Zij leggen de eieren, broeden deze uit en zorgen er en passant ook nog even voor dat de kuikens opgroeien en hun wijze eendenlevenslessen krijgen. De mannen zijn veel te opvallend en zouden de eieren of de jongen alleen maar in gevaar kunnen brengen. De heren profiteren hier wel ten volle van, want terwijl ma zich aan de opvoeding wijdt, kan pa zich ophouden in de zogenaamde eendensozen. Grotere groepen van individuen van het mannelijk geslacht die hun dag vullen met luieren, wat eten en drinken en het uitwisselen van de laatste eendenroddels. Waakzaamheid is echter altijd geboden, want menig roofdier smacht naar een eendenboutje.
De afgelopen winter, die eigenlijk tijdens het maken van deze foto nog steeds voortduurt, heeft er voor gezorgd dat het gras verdord is geraakt. De frisse groene “spruiten” zijn nog maar nauwelijks te zien of te vinden. De smienten snakken dus naar krachtvoer. Deze eenden hebben binnenkort weer een behoorlijke trip voor de boeg naar hun broedgebieden in het noorden. Zij mogen daarvoor dus nog wel even wat opvetten. Dit leidt ertoe, dat de smienten hun natuurlijke schuwheid enigszins af lijken te leggen. Zomaar langs de weg in Krommeniedijk, vlakbij de Nauernasche Vaart, kon ik deze eenden fotograferen met slechts een slootje en een strookje gras wat ons scheidde. Ik heb zittend op de grond mijzelf enige tijd mogen vermaken met deze prachtige eenden. De smienten gingen gewoon hun eigen gang, dus wat rusten en eten en waren duidelijk op hun gemak. Voor mij een waarlijk genot om vrolijk van te worden; hartverwarmend in koudere tijden, want koud was de grond wel.

Foto gemaakt op:     06-04-2013
Afmeting:        3648x2432 pixels / 30,89x20,59 cm
Bestanden:        tiff / jpeg
Camera:         Olympus E3
Gebruikte lens:    Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma:        10
Focuslengte:        420 mm.
Sluitertijd:        1/125
ISO:            100
Statief:        Manfrotto tripod