Fotoalbum » Landschap » Kalmthoutse Heide, zonsopkomst, opkomende zon, bij het Stappersven

Kalmthoutse Heide, zonsopkomst, opkomende zon, bij het Stappersven

Bij het begrip zonsopkomst is men natuurlijk snel geneigd aan extreem vroege tijdstippen van opstaan te denken. Vaak is dat ook wel zo, maar in de winter valt het reuze mee. Als je dit fenomeen in een natuurgebied op een grotere afstand wilt gaan vastleggen, dien je wel weer zeer op tijd uit de veren te gaan. Met een beetje geluk heb je dan ook wel wat.
Het gebeurt regelmatig dat de bedachte lichteffecten bij het gloren van de dag worden gehinderd door wolken. Juist vanaf de plek, waar jij je als fotograaf bevindt, blijkt dan een wolkenband in het oosten de blijde verwachtingen teniet te doen. En juist de wolken in de lucht vormen ook weer een bijna onmisbaar element in de foto. Vaak staan zij op zo'n moment garant voor schitterende kleuren en maken de compositie van een foto tot een fraai geheel.
De Kalmthoutse Heide ligt voor ons wel op enige reisafstand en de reis er naar toe werd dus nog in nachtelijke duisternis afgelegd. Het blauwe uurtje, dat de zonsopkomst aankondigt, hebben wij in dit natuurgebied tijdens onze wandeling naar het Stappersven mogen beleven. Eenmaal hier aangekomen begon de lucht in het oosten al te kleuren en als snel konden de eerste foto's gemaakt worden.
In mei 2011 heeft in een fors deel van dit terrein een hevige natuurbrand gewoed; juist ook in de omgeving van het Stappersven. De aanwezige begroeiing heeft dit vanzelfsprekend met de dood moeten bekopen. De silhouetten van verbrande dennen vormen hiervan de nog zichtbare resten. De lagere beplanting keert vaak al vrij snel na het doven van het vuur terug. Ondergronds kunnen de daar aan de verzengende hitte ontsnapte wortels van planten weer uitlopen. Ook in de bodem aanwezige zaden ontkiemen en sturen jonge stengels en blaadjes de hoogte in. Bomen en struiken worden vaak dermate aangetast dat zij niet meer in staat zijn opnieuw uit te lopen. De vaten die zorgen voor het transport van water en voedingstoffen liggen dicht onder de bast en deze zijn meestal door de extreme verhitting vernietigd. Voordat de nieuwe houtige gewassen weer tot volle wasdom zijn gekomen, gaan er heel wat jaren voorbij. “Boompje groot; plantertje dood!”, is nu eenmaal een bekend gezegde.
Als de lucht een wezenlijk deel van je foto uitmaakt, kunnen de condensstrepen, met een Engelse term ook wel aangeduid als contrails; condensation en trails, van vliegtuigen het beeld hinderlijk verstoren. Bewijzen van de menselijke invloed op ons landschap lijken bijna nergens meer buiten het zicht te blijven. Soms zijn ze welkom en op andere momenten zou je ze het liefst willen wegpoetsen. Wolken daarentegen zijn natuurlijk altijd onlosmakelijk verbonden met de lucht. Zij voegen vaak iets toe aan de compositie van een foto. Bij deze foto heb ik daar zo mijn oordeel over. Gelukkig kan eenieder daar zijn of haar eigen mening over hebben.

Foto gemaakt op:     18-01-2014
Afmeting:        2657x3542 pixels / 22,5x29,99 cm
Bestanden:        tiff / jpeg
Camera:         Olympus E3
Gebruikte lens:    Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma:        18
Focuslengte:        50 mm.
Sluitertijd:        1/6 s.
ISO:            100
Statief:        Manfrotto tripod