Fotoalbum » Bomen » Beuk, bast, schors van een oude boom, landgoed Elswout
Beuk, bast, schors van een oude boom, landgoed Elswout
Fagus sylvatica
Copyright © Jan Vink
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Deze foto mag niet zonder schriftelijke toestemming worden gebruikt!
Zie voorwaarden voor het gebruik van foto's van deze site.
Beuk, bast, schors van een oude boom, landgoed Elswout
Wetenschappelijke naam: Fagus sylvatica
Net zoals de huid bij mensen, biedt de schors van bomen bescherming aan het onderliggende vatenstelsel en ander weefsel. Beuken hebben van nature een dunne schors en zijn daardoor erg gevoelig voor zonnebrand. Dit is ook de reden waarom jonge, vrij groeiende beuken zo “geveerd” zijn van opbouw. Vanaf de bodem vertakken deze beukjes zich al en het blad wat aan deze takjes verschijnt vormt een natuurlijke zonwering voor de stam. Als er door kap of een storm plotseling bomen rondom beuken wegvallen, lopen deze beuken dus gerede kans op verbranding door zonnebrand, omdat door gebrek aan licht takken langs de stam zijn afgestorven en de zon de onbeschermde bast kan beschijnen. Zulke bomen worden dan vaak ingepakt in juten lappen om ze te beschermen.
De stam van een boom ademt ook door lenticellen. Dit zijn kleine openingen (poriën) in de schors waardoor een boom ook kan ademen. Aan de onderkant van het blad zijn stomata te vinden; de huidmondjes. Via deze openingen ademt het blad.
Vlak onder de schors bevindt zich het bastweefsel, waardoor de vaten van de boom lopen. Je kunt je voorstellen, dat bij verbranding van dit bastweefsel het transport van water en voedingsstoffen door de boom gevaar loopt en de boom dus zelfs zou kunnen sterven.
Hoe ouder de boom, hoe grilliger de schors vaak wordt. Door hun dunne en gladde schors valt dit bij beuken minder op dan bij bijvoorbeeld zomereiken (Quercus robur). “Getekend” raakt de schors toch. Bij de beuk op deze foto, leeftijd onbekend, maar respectabel gezien de omvang, is de tand der tijds ook duidelijk waarneembaar. De foto is het afgelopen voorjaar gemaakt en het frisse groen van het jonge blad contrasteert mooi met het grijsgroen van de stam van de boom.
Op het landgoed Elswout staan vele oude beuken. Een aantal daarvan heeft de maximum leeftijd ruimschoots bereikt en is al overleden of staat op het punt van overlijden. Zulke bomen zijn extra gevoelig voor aanvallen van schimmels, bacteriën en andere ziektenverwekkers. De schimmels van paddenstoelen helpen bij de afbraak van het dode of ongezonde (soms zelf gezonde) hout en kunnen het afstervingsproces dus wel degelijk versnellen. Allerlei insecten en hun larven leven eveneens van dit hout en vormen op hun beurt weer een bron van voedsel voor bijvoorbeeld spechten.
De beuk aan wie deze schors toebehoort, is op het zicht nog in goede gezondheid en kan nog wel een hele lange periode meegaan. Als bomen konden praten …...........
Foto gemaakt op: 11-05-2010
Afmeting: 2687x3583 pixels / 22,75x30,34 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma: 8
Focuslengte: 116 mm.
Sluitertijd: 1/10
ISO: 400
Statief: Manfrotto tripod
Wetenschappelijke naam: Fagus sylvatica
Net zoals de huid bij mensen, biedt de schors van bomen bescherming aan het onderliggende vatenstelsel en ander weefsel. Beuken hebben van nature een dunne schors en zijn daardoor erg gevoelig voor zonnebrand. Dit is ook de reden waarom jonge, vrij groeiende beuken zo “geveerd” zijn van opbouw. Vanaf de bodem vertakken deze beukjes zich al en het blad wat aan deze takjes verschijnt vormt een natuurlijke zonwering voor de stam. Als er door kap of een storm plotseling bomen rondom beuken wegvallen, lopen deze beuken dus gerede kans op verbranding door zonnebrand, omdat door gebrek aan licht takken langs de stam zijn afgestorven en de zon de onbeschermde bast kan beschijnen. Zulke bomen worden dan vaak ingepakt in juten lappen om ze te beschermen.
De stam van een boom ademt ook door lenticellen. Dit zijn kleine openingen (poriën) in de schors waardoor een boom ook kan ademen. Aan de onderkant van het blad zijn stomata te vinden; de huidmondjes. Via deze openingen ademt het blad.
Vlak onder de schors bevindt zich het bastweefsel, waardoor de vaten van de boom lopen. Je kunt je voorstellen, dat bij verbranding van dit bastweefsel het transport van water en voedingsstoffen door de boom gevaar loopt en de boom dus zelfs zou kunnen sterven.
Hoe ouder de boom, hoe grilliger de schors vaak wordt. Door hun dunne en gladde schors valt dit bij beuken minder op dan bij bijvoorbeeld zomereiken (Quercus robur). “Getekend” raakt de schors toch. Bij de beuk op deze foto, leeftijd onbekend, maar respectabel gezien de omvang, is de tand der tijds ook duidelijk waarneembaar. De foto is het afgelopen voorjaar gemaakt en het frisse groen van het jonge blad contrasteert mooi met het grijsgroen van de stam van de boom.
Op het landgoed Elswout staan vele oude beuken. Een aantal daarvan heeft de maximum leeftijd ruimschoots bereikt en is al overleden of staat op het punt van overlijden. Zulke bomen zijn extra gevoelig voor aanvallen van schimmels, bacteriën en andere ziektenverwekkers. De schimmels van paddenstoelen helpen bij de afbraak van het dode of ongezonde (soms zelf gezonde) hout en kunnen het afstervingsproces dus wel degelijk versnellen. Allerlei insecten en hun larven leven eveneens van dit hout en vormen op hun beurt weer een bron van voedsel voor bijvoorbeeld spechten.
De beuk aan wie deze schors toebehoort, is op het zicht nog in goede gezondheid en kan nog wel een hele lange periode meegaan. Als bomen konden praten …...........
Foto gemaakt op: 11-05-2010
Afmeting: 2687x3583 pixels / 22,75x30,34 cm
Bestanden: tiff / jpeg
Camera: Olympus E3
Gebruikte lens: Sigma 50-500 mm., four-thirds
Diafragma: 8
Focuslengte: 116 mm.
Sluitertijd: 1/10
ISO: 400
Statief: Manfrotto tripod